Verhalen

Iberische en andere beekjuffers

Maar goed, en dan sta je hier als volwassen vent in de korte broek met je camera en kijker en het water tot boven je knieën in een beek ergens in de Provence, Zuid-Frankrijk.   Een beek, die behoorlijk snel stroomt maar toch op dezelfde plek blijft. Een beek die weliswaar een naam heeft maar toch onbekend is. Voor mij dan. En ik ben op zoek. Zoekende. ‘Hé ‘, zal je misschien zeggen, ‘dat is raar. Op zoek op een plek waar je nog nooit bent geweest, hoe kan je daar iets kwijtraken dan?’ Ja, goed punt. Valide ook. Ik zoek niet naar iets wat ik ben kwijtgeraakt, maar naar iets wat ik vinden wil. Voor het eerst dan. ‘Wat dan?’ Nou, iets dat ongeveer 45mm lang is en 60mm breed (mits in de vliegstand want anders 6mm) en luistert naar de naam Iberische beekjuffer. Nou ja, luistert… Was het maar zo simpel. Een, twee keer roepen en dan wist je waar je aan toe was. De beekjuffer komt, of komt niet. Mits van goede zin natuurlijk. En getraind. Doen ze met honden ook; ze leren luisteren naar een of andere naam. Dat kost soms wel wat moeite, maar het lukt normaal gesproken wel. Hoe dat precies zit met beekjuffers weet ik eigenlijk niet. Ik heb daar nog nooit iets over gelezen en zelf roepen heb ik nog nooit geprobeerd. Afijn. We zijn al een paar dagen in dit deel van Frankrijk en ik heb mijn lijstje gespotte beekjuffers (de weidebeekjuffer en de bosbeekjuffer) al kunnen uitbreiden met de koperen beekjuffer. Een prachtige soort die ik voor het eerst bij Sillans-la-Cascade zag. Het mannetje is donker roodkoperkleurig met brede donkere vleugelband en een karmozijnrood “lantaarntje” aan de onderkant van de laatste achterlijfssegmenten. Het vrouwtje is metaalglanzend groen met in de achtervleugel een bruine band en een opvallende witte vlek. Hoe klinkt dat? Prachtig toch? Dat dacht ik ook. Nou is de ellende wel, en dat moet ik er eerlijk bij vertellen, dat die beekjuffers nogal op elkaar lijken. Zeker van wat verder af. En ze vertoeven nogal eens op dezelfde plek; door elkaar heen fladderend dan wel zittend. Dat helpt allemaal niet. Dus daarom sta ik hier in de beek, in de korte broek en met het water tot over de knieën. Om zo dichtbij mogelijk te komen. Iberische beekjuffers lijken het meest op weidebeekjuffers, maar vooral mannetjes zijn goed uit elkaar te houden doordat het blauw in de vleugels helemaal tot aan de vleugeltop doorloopt. Van de Iberische dus. Deze plek lijkt me een prima plek voor beekjuffers en qua tijd maak ik zeker kans op de koperen beekjuffer en met een beetje mazzel zie ik de Iberische ook. En het is heerlijk rustig. Ik hou daarvan, in mijn eentje in de natuur. Ik word niet gestoord, ik hoef nergens op te letten of me voor te schamen en kan me volledig op laten gaan in het moment. En dat samen met dit soort wezentjes die, zonder dat ze het doorhebben of erover opscheppen, een waarachtig wonder der natuur zijn. Nou hoor ik nogal niet zo goed, maar ik kan me nu toch niet langer aan de indruk onttrekken dat er achter mij van alles aan de hand is. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van een nogal gezette fransman… In een kano! De verhouding man-kano is niet in balans. Dat zie ik meteen. Niet alleen aan de angst in zijn ogen maar de man moet minstens 120kg wegen. Verrek, hij is niet alleen. Achter hem nog 2 kano’s en om de bocht zie ik er nog 5 aankomen. Ofschoon ik het ‘Herbie-principe’ van Eliyahu Goldratt op zijn waarde weet te schatten (de traagste voorop) word ik van deze groep als zodanig niet erg blij. Voor ik het weet ben ik omringd door een kleine twintigtal kano’s! Tuurlijk, dit is Frankrijk en daarom bevatten sommige kano’s prachtige exemplaren, maar ik kom hier niet voor de dames maar voor de juffers! Daar sta ik dan in deze beek, met mijn camera en kijker, in de korte broek met het water tot boven de knieën. Opgelaten. Enigszins althans. Angst. Zien ze me wel?! Krantenkoppen schieten door mijn hoofd: “Argeloze toerist overvaren door groep onervaren kanoërs”. Als ik voor de zoveelste keer ‘bonjour’ heb teruggeroepen, komt de hele zaak weer tot rust. Ik kijk ze na en zie ineens een “weidebeekjuffer” door het beeld knallen, met het blauw helemaal tot aan de vleugeltop…. Yes! (Oui!) Voor meer verhalen klik hier.

Libellen tellen

Mozeskriebel… Waar ben ik nu weer aan begonnen? Enthousiast gemaakt. Libellen tellen, voor de Vlinderstichting. ‘Iets voor jou. Jij weet er veel van. Doe ik vlinders.’ Ach ja, waarom niet. Goed doel. Zingeving. Uitdaging. Van die dingen. Je kent het wel. Of niet. Dat kan ook natuurlijk. Maar goed, nu loop ik hier. Begin mei. Proeftellingkje. Leek me slim, even oefenen voordat ik ze op de site moet invullen. Dat blijkt nu, hier, niet eens zo’n heel dom idee. Wat zijn ze klein! En wat is nou ook alweer wat? Waar moet ik op letten en….waarom blijven ze nou niet even zitten?! Dat denk ik overigens altijd aan het begin van het seizoen hoor. Ik moet er altijd weer even inkomen. De dijk is trouwens behoorlijk steil, hier op het eerste stuk. Meteen aan het begin van de route scheert een (echte) libel over het water. Blauwig, niet zo groot…eh….glassnijder. Ja. Bam! Die zit! Die zag ik van de week hier achter ook al. Opschrijven. Ik verlies mijn evenwicht en voorkom nog net dat ik in de sloot kieper. Om mijn nek heb ik niet alleen een kijker hangen, maar ook een plankje met daarop mijn zelfgemaakte formulier. Terwijl ik mijn “vangst” noteer, zie ik een blauwe juffer. Een eh…lantaarntje? Ja vast. Nee toch niet, te veel vlekken op achterlijf. Te groot ook. Ik pak de kijker. Onscherp. Fijne vogelkijker, maar niet echt voor dit kleine spul. Ik moet een paar passen achteruit. Valt niet mee. Gelukt. Waar zit ie nou?! Altijd je ogen op de juf(fer) houden, leerden we vroeger al op school. Even een geintje, want ondertussen ben ik hem weer kwijt. Vooruit. Verder. Daar! Nog zo eentje. Krijg hem weer niet scherp. Te dichtbij. Nu wel. Eh…oh wacht, er is iets met die schenen. Hopla, blauwe breedscheen! Zo flets ook. Ja dat was het. Genoteerd. Daar nog één. En hé, dat daar is wèl een lantaarntje. Twee. Niet te missen. Stuk kleiner. Bovenop alleen S8 berijpt. Blauw, met groen borststuk. Jonge mannetjes dus. Vrouwtjes zijn er trouwens in maar liefst 5 verschillende kleuren. Maar dit terzijde. En wat is dit nu ook alweer? Weer hartstikke blauw, maar met andere vlekken. Kijker. Eerst weer voorzichtig 2 stappen naar achteren. Wat een gedoe. Ondertussen krijg ik pijn in mijn enkels van het staan op de schuine dijk. In de hoge begroeiing. Foto maken. Ik heb een camera in mijn rugzak en haal hem eruit. Dat ging thuis toch een stukje eenvoudiger… Ik lig nu op mijn knieën en kan heel dichtbij komen. “Klik”. Eindelijk, want de eerste 2 pogingen mislukten. Ik kijk op het schermpje. Is dat een uitroepteken op het borststuk? Variabel is dat toch? Spiekbriefje erbij. Achterzak. Ik heb hem. ‘zwart naar achter toe steeds groter, klopt ook: variabele waterjuffer. Snel opschrijven. Waar is mijn pen? Pen weg. Potverdorie. Inmiddels voelt het alsof het 30 graden is. Wat een getob man. Nou, die pen vind ik niet meer terug. Ik had hem aan een touwtje aan mijn bord vastgemaakt, maar…daar zit ie nu niet meer! Geen paniek. Reserve-pen in de rugzak. Daar gaat nog een glassnijder. Weer een man. En ineens zie ik op een lelieblad een juffer zitten. Da’s een makkie: roodoogjuffer. Eh…grote of kleine? Klein is groot en groot is klein. ‘Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets…’, maar mij voldoende: kleine roodoogjuffer heeft veel blauw en de grote weinig. En de kleine vliegt nog niet in mei (maar dat bedacht ik me pas later). Net aan de overkant vliegt een weidebeekjuffer op en fladdert in mijn richting. Opvallende groene vleugels. Vrouwtje dus. Leuk! Ik zet weer een paar stappen en voor me vliegen twee blauwe variabele waterjuffers op. En over de sloot vliegt nog een glassnijder! Of dezelfde. Hmm, lastig. Ik houd het op dezelfde. Poeh. Maar ik kom er weer in! Lekker hoor. PS: geen zorgen, ik ben in het echt een hele goeie libellentelleraar hoor 😉 Al met al dit jaar op de route 23 soorten geteld, meer dan 1.600 exemplaren. De in juni aangeschafte Pentax Papilio II 8.5×21, die tot 50 cm scherp stelt, is een genot. Voor meer verhalen klik hier.

Daar zijn ze weer….heidelibellen

En dan, op een dag, ja dan zijn ze er zomaar weer; de heidelibellen. Ik bedoel dan niet de zwervende want die vliegt al een tijdje. Ook niet de bandheidelibel die ik vorige week – ofschoon in beperkte oplage – ook al zag, noch de zwarte die ik dit jaar niet al wel zag. Knappe zin… Nee, ik bedoel dan de bekende drieluik: bruinrode, steenrode en bloedrode heidelibel. Het plan is om nog een keer naar de Weerribben te gaan, maar eigenlijk is me dat vandaag te ver. Ik besluit om bij het oude zwembad te gaan kijken. Alleen libellen en vlinders. Vogels laat ik even links liggen, want dat andere kleine grut eist al mijn aandacht wel op.Het zwembad is hier om de hoek. Ik was daar eergisteren ook al even, zonder kijker of camera, en had gezien dat het wel de moeite waard was. Weliswaar de bekende soorten, maar in kaart brengen is altijd interessant. Het is een uurtje of half 10. Zodra ik het terrein op loop, zie ik al kleine lichtgele libellen zitten, of links en rechts opvliegen. Oei, wat zijn dit ook alweer?! Klein, geel, hartstikke vers, glimmende vleugeltjes. Och ja! Heidelibellen! Vorige week zag ik een aantal bloedrode aan de andere kant van de stad. Eergisteren hier nog niks. Leuk! Maar eh, hoe zat het ook al weer precies? De ene soort heeft zwarte poten en bij de andere twee zit er geel bij. En die snor. Wie had die ook alweer? Oh ja, de Snor is van de Steenrode en dan is die andere die er zo op lijkt dus de bruinrode. De bloedrode is derhalve en dientengevolge die met de zwarte poten. Kijk daar heb ik er eentje. Een vers mannetje. Geel, maar eenmaal uitgekleurd is ie knalrood. Ik kan zodanig dichtbij komen dat ik met het blote oog een snor zie zitten op een ander exemplaar; nummer 2 in the pocket! Ook de sterk afstaande legschede met een scherpe hoek neemt twijfel weg. Nu de minst opvallende nog. Zouden ze er alle drie zitten? En ja hoor na even zoeken vind ik ook de bruinrode. Kwartet! Of bingo! Ik schat dat er hier wel tussen de 50-100 zitten. En dan de rest van het grut nog. Hé, ijsvogel! Vlak over het water. Ga maar even wat anders doen, beste lezer, ik blijf nog even…. Voor meer verhalen klik hier.

Gjin foarby

Ik moet vaak aan je denken als ik een grutto zie. Of een tureluur, een kemphaan of een wulp. Het zijn vogels van jouw land, Friesland. Mooie plekken. Veel te zien. Soms niet. Des te meer tijd. Vandaag zes maanden… Ik kon het niet geloven. Besloot ook het niet te geloven. Zinloos natuurlijk. Wat is, dat is. Kan niet. Mag niet. De bekende emoties. Je bent er dus gewoon niet meer. En toch…, echt weg ben je nooit. Jij niet. Jullie niet. Mijn eerste herinnering. Nog geen week binnen en samen naar de bergen. Jouw idee. De nieuwe machines beoordelen, beter maken en ondertussen kennismaken. Of was het andersom? Maakt niet uit. Reizen, werken, hotel, de Bar im Keller… Vanaf dat moment wist ik wie je was en wat ik aan je had. Later met jullie twee mee naar België. Jullie, zo’n team. En meer. Ik probeer je niet in woorden te vatten. Woorden doen je nauwelijks recht. Ieder woord lijkt te leeg of teveel. Nu sta ik hier. Aan de rand van de kolk. Onze kolk. In mijn land, Gelderland. En geniet van een zestal grutto’s… Zes, en ze zijn hier. Komen op bezoek, zes maanden later. Voor even. Onderweg naar het zuiden. Ik zal ze missen. Jou. Maar ik weet dat ze hier waren. Jij. Ferstoarn. Mar der bestiet gjin foarby. Gewoan troch wa do wie, bliuw do der syn. Of ik no in skries sjoch, of derfan dream yn myn sliep. Er bestaat geen voorbij. Gewoon door wie je was, blijf je er zijn. Of ik nou een grutto zie, of ervan droom in mijn slaap. Jaap. ∞ Voor meer verhalen klik hier.

De Snip

Het is fris. We zijn net met maart begonnen en Koning Winter denkt “ik probeer het nog even”. Nederland is in de ban van “gevoelstemperaturen” (zucht) van wel -18 °C of zoiets, maar ik vind het gewoon behoorlijk fris. Ik loop dan ook niet in die “katalyserende wind”, maar in het bos. Hier bij Hattem. Ochtendrondje. Kijkertje mee. En gelukkig ook dit keer de camera over de schouder. Ineens schiet vlakbij een kleine vogel uit de sloot omhoog!  Nou ja sloot, het is een van de beken die hier in het verleden vier molens hebben aangedreven. En om nog preciezer te zijn, het is een sprengenbeek. Maar goed, terug naar de vogel. Wat was dat? Ik denk gelijk aan een snip. Als u vraagt waarom dan weet ik dat ook niet. Het formaat, de kleur en de hoekige vleugeltjes. Kennis uit de boekjes. Ik heb er nog nooit eentje gezien. Voorzichtig nader ik het beekje, en verrek, daar zit er nog een! Lastig te vinden hoor. Kijk maar op de foto hiernaast (-onder). Ik ga achter een reusachtige beuk staan en loer om het hoekje. Hopla, weg is ie! Ik kom duidelijk te dichtbij. Ik loop verder, naar een ander stuk van deze spreng. En ja helemaal aan het eind zie ik er drie zitten. Nu lukt me wel om een foto te maken. Maar ook hier hetzelfde. Als ik dichterbij probeer te komen gaan ze er vandoor. Vrienden zijn we nog niet dus. Terug naar de andere kant en daar zitten er nu twee. Bij het opvliegen zie ik bij een van de twee een opvallend witte staart.  Ik besluit naar huis te gaan om via de foto’s eerst eens uit te zoeken wat hier nu zit. Het is direct duidelijk: watersnippen! Leuk man. Alleen die met die witte “kont” kan ik niet plaatsen. Was ook maar een fractie dat ik hem zag (gedachte ter geruststelling van mijzelf). Anderhalf uur later staat de zon gunstiger op het beekje en ik zie ze weer. Ik weet ze nu wat beter te benaderen. Dichter dan 10-15 meter moet je niet willen komen. Er zitten er in totaal vijf. Het beekje is het enige water hier in de buurt dat niet (volledig) is dichtgevroren. Slim gevonden van ze. Oh, en die met die witte kont? Een Witgatje. Schitterende ochtend. Ik heb ze nog drie dagen hier gezien. Toen was de dooi al dermate dat ze hun spulletjes bij elkaar konden pakken en ander water opzochten. Weg van die kerel met dat kijkertje en die camera om z’n schouder… Voor meer verhalen klik hier.

Helemaal ruk

Ik zit in een kijkhut. Ergens op de Veluwe zeg maar. In m’n uppie. Heerlijk! Voor de hut is een soort van waterbak. Ik zie koolmezen af en aan vliegen op zoek naar wat eetbaars, en zo nu en dan een slok. Pimpelmezen ook. Al dat blauw daar word ik altijd vrolijk van… Vlak ons niet uit, lijken de vinken te willen zeggen die nu met een stuk of 4 vanuit de dennen naar beneden duiken. Wat zijn vooral die mannetjes mooi. Recht voor een boomklever! Ik maak zo nu en dan een foto. Nu zie ik ook een paar zwarte mezen. Een stukje kleiner dan andere 2 mezen. Op een boom iets verderop zit een grote bonte specht. De rode vlek in de nek verklapt dat het een mannetje is. Vlakbij nu een boomklever en een pootjebadende roodborst. Terwijl een merel besluit een duik te nemen, zie ik achter hem een stuk of 3-4 lichte mezen aankomen. Steeds een paar bomen dichterbij. Hé leuk; matkoppen! Of eh…glanskoppen. De zang onderscheidt die twee duidelijk, maar dat helpt mij niet. En dan ineens.. …stappen een man een vrouw de hut in. Allebei een flinke camera en fototas. Ze vallen met de deur in huis, goedemorgen en of ik al gevoerd heb. Ik denk en zeg “wat?”. De vrouw herhaalt “Heeft u al gevoerd?”. “Eh, nou nee”. Hoezo gevoerd denk ik nog, maar de vrouw ritst met veel kabaal haar rugzak open. Buiten schiet alles opgeschrikt weg. Zakken met zaad, doppinda’s en zelfs een pot pindakaas liggen ineens op het bankje in de hut. Kordaat stapt ze naar buiten en begint de hele plek voor de hut vol te leggen met al dat voer. Als ze na 10 minuten tevreden haar werk aanschouwd heeft, stapt ze weer de hut binnen. Zo! De 2 brengen hun imposante camera’s in stelling. En wat er dan gebeurt… Ik weet niet wat ik meemaak. De pimpelmezen vlogen haar al om de oren toen ze buiten stond, maar nu storten alle vogels zich op het voer dat 2 centimeter hoog rondom de waterbak ligt. De camera’s klikken aan een stuk door. Uiteraard schiet ook ik nog wat plaatjes, maar de lol is eraf. Ik vind dit he-le-maal ruk. Een hut is al een soort compromis, maar dit heeft nu toch helemaal niks meer met geduld en je laten verrassen te maken?! Ruim drie kwartier heb ik hier in mijn eentje kunnen zitten. Speuren, genieten en zo nu en dan een foto. Wat er nu gebeurt is niet okay. Vind ik. Ik pak m’n spullen. Met een “een fijne dag nog” loop ik de hut uit, het bos weer in. Een ervaring “rijker”. Voor meer verhalen klik hier.

Mist op de Vuursteenberg

De weerman van het NOS 8 uur journaal voorspelt mist in de komende ochtend. ‘Maar u zal er dan wel vroeg uit moeten…”. Daar lig ik niet wakker van. 😉 Ik heb al een tijdje een foto in mijn hoofd van een bepaald veldje op de Vuursteenberg. Daar staan fraaie bomen en lopen schapen. Dat spulletje, met mist boven het veld en dat dan in de ochtendzon. Zo’n foto dus. Wekker staat.   Voor zevenen zit ik in de auto. De mountainbike heb ik gisteravond al achterin gelegd. Dan ben ik net iets vlotter op locatie en ben bovendien mobieler. De voorspelde mist hang al in het weiland voor ons huis. Dit gaat goed komen fluister ik. In mijn hoofd. Ik zet de auto op de parkeerplaats van de Vuursteenberg aan de oude Keizersweg. Fietsje eruit en hop. Het veld ligt er precies zo bij als ik in mijn hoofd had. In één woord, prachtig, schitterend, magnifiek en heerlijk. Stilte. De mist hangt laag en op sommige plekken los van het veld. De heide doet z’n best paars te wezen, maar komt nauwelijks boven het grijs van de nevel en het goud van de zon uit. Overal spinnenwebben. Ik maan mezelf tot rust. Foto’s maken is prima, maar ik wil vooral genieten van dit moment, van deze plek. Als ik van het pad af ga passeert een hardloper mij. Even verder wordt hij opgeslokt door de mist en ben ik weer alleen.  Ik leg mijn fiets achter een boom.   De zon wordt feller en de kleuren nog magischer. Het eerste veld is leeg en ik probeer het in een foto te vangen. Valt nog niet mee. Ik loop het veld in en maak een paar foto’s van spinnenwebben, hangende takken, de dode boom en kom steeds dichterbij de groep bomen waar ik wezen wil. Met de schapen. Sommige zijn nieuwsgierig naar me en kijken me aan. Een groep van zo’n 15-20 dieren. Schat ik. Tellen doe ik ze niet. Wat is het hier prachtig. Klik-klik. Ik loop tussen de dieren door naar de overkant. Ik zie een prachtig groot web aan de afrastering hangen. De spinnen slapen allemaal nog. De mist trekt langzaam op. Ik zuig alles hier in mij op. Als ik terugloop kuiert een van de schapen rustig achter me aan. Ik kijk nog een keer om. Het is gelukt! Voor meer verhalen klik hier.

Van de haas en de buizerd…

Ik zit op het bankje voor het huis. In de zon, met vest aan. Steeds als de zon even achter de wolken verdwijnt is het fris. Ik lees een boek, maar mijn aandacht wordt getrokken door 2 hazen verderop in het weiland. Plots is daar een buizerd. Pats! Die heeft een jong te pakken, denk ik. De hazen blijven op slechts een paar meter zitten. De dapperste van de 2, zal wel weer ’t vrouwtje zijn 😉 , maakt zelfs dreigende bewegingen richting de buizerd. Maar die maakt zich extra groot en heeft er geen boodschap aan.  Dan is daar ineens een flink kraai! Die wil ook een graantje (..) meepikken. Hij voert meerdere duikvluchten uit, maar moet bakzeil halen. De buizerd jaagt hem weg. De 2 hazen kijken het van dichtbij allemaal aan. Geen idee hoe dit werkt met hazen, wat de impact op ze is. Maar even later rent de ram (of rammelaar) weer ‘driftig’ kris kras door het weiland achter de moer (of moerhaas) aan. Op gegeven moment is het zelfs even ‘feest’ al duurt dat niet lang… Tussen eind januari en oktober krijgen de hazen meerdere nesten met jonge haasjes. De haas, lepus europaeus is geen knaagdier, maar een haasachtige (of dubbeltandige), een aparte diergroep. Volwassen hazen zijn forser dan konijnen., hebben grotere poten en langere oren met een zwarte punt, ‘lepels’. Jonge hazen hebben vaak een witte vlek op de kop. De haas houdt zijn staart tijdens het lopen vaak omlaag of horizontaal, waardoor alleen de zwarte bovenzijde zichtbaar is.   Doordat ze steeds achter elkaar aan rennen kan ik mooi zien dat de wat rodere de moer moet zijn. Zonder al dit hitsige geren zijn ze normaal gesproken nauwelijks uit elkaar te houden… Hazen worden in een open nest geboren. Al snel, na enkele dagen, verlaten de haasjes het nest. Een week of vier worden ze gezoogd, en komen daarom zo’n drie kwartier na zonsondergang weer terug naar het nest. Niet veel later komt de moeder daar ook. Hazen op de wereld zetten betekent ook afscheid nemen; van de jongen van 1 moerhaas blijven er vaak maar twee tot vier in leven. Voor meer verhalen klik hier.

Mevrouw en meneer…zwarte specht

Het is nog vroeg. Ik wandel de oprit af, steek het weiland over en loop het bos in. Mijn trouwe kameraad holt al vooruit op zoek naar een geschikte stok.Zouden ze er vandaag zitten? Al een paar weken speur ik de plek in het bos af, maar tot op heden geven ze nog niet thuis. Er zijn er die zeggen dat ze ze al gehoord hebben. Maar dat zegt niks. Ze zitten hier het hele jaar. Mij gaat het erom of ze weer gaan nestelen. Dat zou toch weer fantastisch zijn.  Ik ben er bijna. Ik gooi voor de zoveelste keer de stok een eind weg. Nu kan ik de boom goed zien. Ja hoor, daar zit ie! Hoog. Precies waar ik ze verwachtte. Zo mooi! Mannetje. Ik blijf een tijdje kijken, geniet met volle teugen, maar trek me ook snel terug want het laatste wat ik wil is hem afschrikken… Thuis steek ik mijn geluk niet onder stoelen noch banken en zoals altijd hoort mijn vrouw het met een soort van glimlach aan. Na het ontbijt pak ik mijn camera en wandel nog een keer de oprit af, steek het weiland nogmaals over en loop wederom het bos in. Eventjes doorlopen en…ja hoor. Nu zitten ze er zelfs allebei! Voor ik een foto kan maken, kiest het vrouwtje het hazenpad. Had ik me misschien toch maar weer es moeten scheren vanochtend?  Doet er niet toe. Prachtig om te zien hoe hij aan het werk slaat. Er zitten twee gaten in deze boom. Hij is druk bezig met het bovenste gat. Bovenste? Vanochtend zat hij bij het onderste, of sliep ik nog? Maakt niet uit; ze zijn er weer! Mevrouw en meneer…zwarte specht!   In de dagen die volgen is het mannetje hard aan het werk. Bikken, uitruimen en uitpuffen. Je kan zien wat een inspanning het moet kosten, want hij hangt dan een minuut of langer met met open snavel voor zich uit (en een beetje om zich heen) te kijken. Uiteindelijk kiezen ze voor het bovenste gat. Hoe je nog meer kan zien of er een specht bezig is een nest te maken? Kijk maar eens goed op de grond bij geschikte bomen… Houtsplinters! Voor meer verhalen klik hier.

Een aalscholverkolonie

Vroeg dag. Net iets voor zevenen meld ik mij op de afgesproken plaats in de Wieden. Ik ben uitgenodigd om met een paar echte vogelaars (Machiel, Jan en Geert) de aalscholverkolonie hier te bezoeken. De andere 3 zijn er al, en we stappen dan ook direct in het bootje van Boswachter Ronald die ons zal afzetten. Al na 50 meter zie ik rechts een drietal reeën lopen. De camera zit nog in de rugzak…  Ronald zet ons af en doet het hek achter ons op slot. Over een uurtje 5 zal hij ons weer oppikken. Hopen we. De hut is een meter of 25 lang en we hebben hem helemaal voor ons alleen. Ik tel ze niet, maar bovenin de bomen hier zitten tientallen nesten. Vlakbij. Sommige aalscholvers zitten zo’n beetje de hele ochtend op het nest, andere zijn druk in de weer met het aanvoeren van nestmateriaal. Jongen zien we nog niet. Wel eierschalen. Aan het einde van de winter krijgt de aalscholver broedkleed en verschijnt er een witte vlek op de heupen. Meerdere aalscholvers hebben nog de voor de lente kenmerkende witte oorpluimen. Beide mooi te zien op de foto hiernaast. Net als de vele vogels vliegen de uren werkelijk voorbij. Er heerst rust in de hut. Soms maken we een praatje of delen we een foto, maar het grootste deel van de tijd doet ieder zijn eigen ding. Hopend ook op die ene prachtige foto. Als we rond half 1 de hut verlaten zien we Ronald al aankomen. Als we weer in het bootje stappen hebben we een heerlijke ochtend gehad en veel gezien. Andere soorten vanochtend: knobbelzwaan, tortelduif, grauwe gans, blauwe reiger, witte kwikstaart, bruine kiekendief, rode wouw (!), buizerd en grote bonte specht. Van die laatste alleen het geroffel, omdat ie naast/achter de hut uithing. Voor meer verhalen klik hier.

Net geen Roerdomp… ;(

In het donker, rij ik richting Oostvaardersplassen. Nog voor Harderwijk steekt de zon z’n kop schuchter boven de horizon. Had zich 3-4 dagen niet laten zien. De lucht kleurt rood. Een paar ‘nieuwe’ kijkhutten bezoeken is de missie vandaag. Het is vakantie. Ik zie al 2 auto’s staan. Als ik bij de Poelruiter op het Oostvaardersveld aankom is er nog niemand. Na een kwartiertje komt er iemand bij me staan, even later zien we een roerdomp! Hij lijkt wat te pakken en draait zich meteen om en verdwijnt tussen het riet. Allebei te laat met de camera… ;(  Als ik ruim een uurtje later m’n spullen pak heb ik een grote zilverreiger, krakeenden, slobeenden, knobbelzwanen, grauwe ganzen, een buizerd verderop en een prachtige fuut (de duikboor onder de watervogels) vlakbij gezien, maar geen….inderdaad. Mijn eerste (bewuste) roerdomp en ik heb er geen foto van. Zucht. Vlakbij, een stukje zuidelijker ligt de ‘Kleine Praambult’. Als ik op ‘de bult’ en tegen de zon in over het water tuur, denk ik ‘hier is toch geen bal te zien’,  maar ik kijk de verkeerde kant op. In westelijke richting lopen honderden edelherten en konikpaarden rond! Wel op ruimte afstand van mij en de bult. Dat dan weer wel. Rijdend, ‘rechtsom’, om de Oostvaardersplas heen zie ik tweemaal een buizerd waarvan ik er eentje weet te platen. Hij vliegt al snel weg. Over de Oostvaardersdijk rijdend zag ik wat aparts drijven dus meteen auto langs de kant van de weg. Tussen een paar kuifeenden dobbert er een tafeleend paartje. Leuk man! Knalrode ogen. Helemaal aan de andere kant, kon ik tijdlang een buizerd van dichtbij volgen. Deze was geringd. Schitterend hoe hij met z’n poten de pieren uit de grond trilt. Tot slot wil ik de ‘Jan v/d Boschpad’ uitkijkheuvel bezoeken. Wat er zwemt, vliegt of loopt is allemaal ver weg. Veel brandganzen en grauwe. Van die laatste zie er eentje met een echt witte borst. Apart. Ik zie ook nog smienten dobberen en nog een soort die ik niet thuis kan brengen. En dan verschijnt daar ineens zomaar een vos ten tonele. Her en der zijn territorium markerend kuiert hij op z’n gemakje langs het water en verdwijnt uiteindelijk in het riet. Wat een dikke staart had ie, met een mooie zwarte rand. Tot slot langs het Oosvaardersbos, bij de Lepelaar, maar die was gevlogen of die plek is geen hut. Wel een torenvalkje gezien (mannetje). Wordt vervolgd… Voor meer verhalen klik hier.

Rondje roofvogels

Het lijkt mij vandaag een prima dag om op zoek te gaan naar buizerds. Sinds een week laat de zon zich weer es zien, dus ik wil eropuit. Lage zon, mistige weilanden. Ik ga naar de uiterwaarden. De eerste buizerd laat me niet dichtbij komen. Ik rij maar door. Verderop is echter niet wat ik zoek dus ik besluit terug te gaan. Ik zie diezelfde buizerd zitten. Heel voorzichtig schuif ik de auto er naartoe… Raampje open, de frisse ochtendlucht stroomt de auto in. Voorzichtig schiet ik wat platjes. Hij zit eigenlijk net iets te ver weg. Vanaf een van de paaltjes in het weiland speurt hij de grond af naar eetbaars. Pieren staan vandaag op het ontbijtmenu. Hij vliegt op, strijkt 5 meter verderop neer en heeft een paar vette te pakken. Mazzel, de paal waarop hij nu landt staat wat dichterbij. Klik-klik. Ik geniet wel een uur van dit spel. Menig piertje laat deze ochtend hier het leven, maar ik geniet. Ik wil proberen een mooie foto te maken als hij op zijn paal landt of er vanaf schiet. Ik kan hier wel uren naar kijken, maar nu vliegt mijn vriend een heel stuk verderop het weiland in. Ik ga niet wachten of hij misschien terugkeert. Ik rij door naar ‘t noorden. Net over de IJselbrug zie ik in een boom langs de weg nog een buizerd zitten. Ik keer en weet hem te vinden en te platen. Hij zit eerst volledig in de schaduw. Tweede plekje is iets ‘fotogeschikter’… Van Gelderland, via Overijssel door naar Drenthe. Daar gaan we samen een stukkie op pad en tussen Assen en Orvelte zien we diverse buizerds en valken. Bij Grolloo is een Torenvalk zo vriendelijk om even te blijven zitten. Deze foto is wat onsmakelijk en onduidelijk is of hij zijn behoefte doet van stress of louter ontspanning… 😉 Leuke dag; 3 valken en zo’n 7 buizerds gezien. Volgende keer wat anders, ik zou zo graag es een Havik of een Sperwer willen fotograferen. Voor meer verhalen klik hier.

Van Hallum naar Holwerd

Vandaag zullen de vier Italiaanse Typhoons die donderdag op Leeuwarden zijn aangekomen weer vertrekken. In de middag. Lijkt me mooie gelegenheid om er een tripje van te maken. Vanaf Assen binnendoor, via paar mooie gebiedjes en kijkhutten zodat ik om de geplande vertrektijd, goed half 3, bij de baan zal kunnen zijn. Koude ochtend, beijzelde grond en rijp op de bomen. Heerlijk! Hier bij Veenhuizen is het al te mooi om door te rijden. Ik zie de Geert de Wildebrug er schitterend bijstaan. Ik rij dus een stukkie terug. Bij Haulerwijk even stop ik weer even. Check ook mijn telefoon en zie een 5 minuten oud bericht waarin staat dat de Typhoons met F-16’s een ochtendmissie gaan vliegen. Als ik nu meteen doorrijd dan zou ik ze in de landing kunnen pakken. Plan B dus! Ik ben op tijd in Leeuwarden. Bij Marsum staan 3 mensen. Shit! Ze vliegen 023 dus i.p.v. 05. Snel naar Jelsum. Ik ben niet de enige… 25 minuten later staan ze erop. Met nog 6 F-16’s. Na een prima lunch rij ik naar Gytsjerk. Ik zie aalschovers, wilde eenden, een torenvalkje en een paar kuifeenden. Ik geniet van deze plek. De vogels. De zon op het ijs. Er komt een andere vogelaar naar me toe, die me op een gegeven moment tipt over een weg achter de dijk Hallum en Holwerd. “Daar barst het van de Scandinavische buizerds”, zegt hij. Ik denk, ach waarom niet, en loop terug naar de auto en ga dus nog een stukje Noordelijker.  Het was even zoeken, maar nu rij ik aan de andere kant van de dijk bij Hallum. De Scandinaviërs zie ik niet. Wel veel ganzen, grutto’s, 2 ijsvogeltjes (vrouwtjes), torenvalken en gewone buizerds. Het is bijna 4 uur en ik ben vlakbij Holwerd. Ineens zie ik in het gras watersnippen. Te ver weg voor een goede foto. Even verderop zitten ze aan rand van de sloot. Het licht is echter te beperkt. Jammer, maar helaas. Schitterend dat ik ze van zo dichtbij kan zien. Ik ga naar huis. Net na Dokkum maak ik nog een wat foto’s van de zonsondergang.   Voor meer verhalen klik hier.

Eerste pestvogels

Het is zaterdag en tegen een uur of 11:00 komt de zon tevoorschijn en wordt de lucht strakblauw. Het is een graad of 5. Ik pak m’n spullen en ga nog een keer naar Groningen. Gisteren zag ik daar Pestvogels. Binnen een minuut of 20 begon het toen jammer genoeg te regenen en vertrok de zon ook nog es met de eh..ja noorderzon. Ik had 6 foto’s geschoten en slechts eentje haalde het niveau van ‘wel aardig’… Ik ben vandaar naar De Onlanden gereden, maar daarover een andere keer. Deze foto dus. Ik rij nu langs de Begoniastraat en zie er al een paar mensen staan, met de camera’s omhoog. Dat lijken goede berichten. Boom staat vol in de zon. Rode besjes nog in overvloed. Lucht keiblauw. Het duurt niet lang of vanuit de hoge bomen aan het Linnaeusplein strijkt er een tiental Pestvogels in onze boom. Ik probeer snel te zijn, maar niet te snel. Scherpe foto’s wil ik. Voor ik het in de gaten heb, vliegt er eentje weer op en prompt schiet de hele meute weer terug naar de veilige boomtoppen. Ondertussen worden we vermaakt door merels, kokmeeuwen (die op ooghoogte door de straat schieten), koperwieken en een verdwaalde spreeuw. Wat een prachtige vogels! Ik geniet van het spel van de Pestvogels. Ze kijken vanaf de hoge boomtoppen de kat uit de eh… boom en schieten dan ineens naar ons toe. Wat een kleuren! Ik heb mazzel. Ik sta op een goede plek, want vlak boven me gaat er een zitten. Hij hangt aan de tak en schrokt in korte tijd een paar heerlijk rode besjes naar binnen. Bam! En weg zijn ze alweer.  Als aan de andere kant een Pestvogel al zeker zo’n 5-6 minuten is blijven zitten en de camera’s naar benden wijzen, loop ik daar ook heen. Hij zit half achter een takje. Ik moet iets naar links leunen. Terwijl ik richt zegt de mevrouw naast me, die er al 2 weken rondloopt, ‘ho ho, een beetje naar rechts’. ‘Pardon?’, zeg ik. ‘Een beetje naar rechts, zo kan ik niks zien’. Zucht. Deze dame heeft al 6 minuten deze vogel kunnen fotograferen, heeft er 600 op de camera staan, maar owee als ik 5 seconden voor haar langs leun.. Gelukkig zijn ook vogelaars net echte mensen.   Voor meer verhalen klik hier.

Koud

Het is maandagochtend, en het het heeft vannacht 8 graden gevroren waar er nu nog 7 van over zijn als ik uit mijn auto stap. Om 7:15. Ik verwacht een mooie zonsopkomst met deze heldere lucht, maar eenmaal het kanaal over rij ik in een mist met zicht van nog geen 20 meter… Na lang wachten trekt de mist nu wat op, zodat ik kan gaan proberen een enigszins acceptabele foto te maken. Deze boom had ik in de peiling, want hierachter zou een prachtig rode zon gaan opkomen. Mist. Uurtje wachten. Meer mist. Ik probeer wat andere dingetjes uit. Mist wordt nog steeds niet minder. Ik ga naar een ander plekkie. Daar iets lichter. Ik schiet wat plaatjes van beijzelde begroeiing. Weer terug naar de boom. Minder mist. Boom te zien, maar niet zoals ik voor ogen heb. Een stukkie verderop kijken dan maar. De zon breekt eindelijk door. Het kanaal lijkt te stomen. Ik schiet een paar plaatjes van het kanaal en geniet met volle teugen van de surrealistische sfeer. Eenden kabbelen voort, wat ganzen vliegen op en de temperatuur verandert plots, door het zonlicht. Of denk ik dat? En nu snel terug naar ‘mijn’ boom. Geen rode gloed in de boom, maar dit is minstens zo schitterbaar. Hèhè.., de aanhouder wint, zeg maar… 😉 Een zilverreiger die snel een eindje verderop ging zitten zie je niet meer op de foto. Hij ging lekker bij een stel eenden en wat ganzen zitten. Wat je wel ziet is een dampend Apeldoorns kanaal. De zon warmt het ijskoude water op en de damp kleurt het landschap in een Anton Pieck-achtig tafereel. Als ik er niet zelf had gelopen, maar had gedroomd dan was het nog onwerkelijker geweest. Hieronder een paar plaatjes die laten zien hoe de ijzel eenvoudige ‘dingen’ in kunstwerken kan veranderen. Voor meer verhalen klik hier.

YES! M’n eerste (echte) IJsvogel

Het  is maandagmiddag en ik wil er nog even lekker op uit. Het weer is niet super, winderig en wisselend blauwe lucht en wolken. We gaan samen richting Giethoorn. Eerst even in de Wieden bij de kijkhut “de Auken”. Wat purperreigers, zilverreigers, lepelaars, kiekendieven en een havik. Maar allemaal te ver weg om te platen.  Het doel was eigenlijk om de kijkhut “Wetering Oost” in de Weerribben op te zoeken. We zijn dus na 3 kwartier vertrokken en na eerst wat gegeten te hebben in Giethoorn kwamen we bij deze hut aan. Geen bal te zien helaas. Ja van afstand. Pal tegenover de kijkhut staat “de muur” met daarin talloze Oeverzwaluwen. Verder zagen we wat Grauwe ganzen, (jonge) meerkoetjes en een kwikstaart die weigerde om gewoon eventjes in de camera te kijken… We besloten nog 1 poging te wagen, en we reden door naar de kijkhut “Meenteweg”. Dat zag er al net zo kansloos uit al was het er wel veel sfeervoller. “Zijn ijsvogels altijd met z’n tweeën?”, hoor ik ineens links naast me. “Ja, nee, hoeft niet hoezo? Nou volgens mij zie ik er twee”. En warempel, helemaal aan de rechterkant, vrij ver weg, zag ook ik het onmiskenbare blauw van een ijsvogel. Lang verhaal kort te maken: hij kwam meerdere malen heel dichtbij de hut en ik kon een paar prachtige foto’s maken. Onze eerste echte IJsvogel. Ik had er in de Dordogne in 2006 of zo een keer twee gezien en 2 jaar terug een flits in Assen. Maar nog nooit zo mooi en dichtbij. Voor meer verhalen klik hier.