Verhalen (laatste)

Iberische en andere beekjuffers

Maar goed, en dan sta je hier als volwassen vent in de korte broek met je camera en kijker en het water tot boven je knieën in een beek ergens in de Provence, Zuid-Frankrijk.   Een beek, die behoorlijk snel stroomt maar toch op dezelfde plek blijft. Een beek die weliswaar een naam heeft maar toch onbekend is. Voor mij dan. En ik ben op zoek. Zoekende. ‘Hé ‘, zal je misschien zeggen, ‘dat is raar. Op zoek op een plek waar je nog nooit bent geweest, hoe kan je daar iets kwijtraken dan?’ Ja, goed punt. Valide ook. Ik zoek niet naar iets wat ik ben kwijtgeraakt, maar naar iets wat ik vinden wil. Voor het eerst dan. ‘Wat dan?’ Nou, iets dat ongeveer 45mm lang is en 60mm breed (mits in de vliegstand want anders 6mm) en luistert naar de naam Iberische beekjuffer. Nou ja, luistert… Was het maar zo simpel. Een, twee keer roepen en dan wist je waar je aan toe was. De beekjuffer komt, of komt niet. Mits van goede zin natuurlijk. En getraind. Doen ze met honden ook; ze leren luisteren naar een of andere naam. Dat kost soms wel wat moeite, maar het lukt normaal gesproken wel. Hoe dat precies zit met beekjuffers weet ik eigenlijk niet. Ik heb daar nog nooit iets over gelezen en zelf roepen heb ik nog nooit geprobeerd. Afijn. We zijn al een paar dagen in dit deel van Frankrijk en ik heb mijn lijstje gespotte beekjuffers (de weidebeekjuffer en de bosbeekjuffer) al kunnen uitbreiden met de koperen beekjuffer. Een prachtige soort die ik voor het eerst bij Sillans-la-Cascade zag. Het mannetje is donker roodkoperkleurig met brede donkere vleugelband en een karmozijnrood “lantaarntje” aan de onderkant van de laatste achterlijfssegmenten. Het vrouwtje is metaalglanzend groen met in de achtervleugel een bruine band en een opvallende witte vlek. Hoe klinkt dat? Prachtig toch? Dat dacht ik ook. Nou is de ellende wel, en dat moet ik er eerlijk bij vertellen, dat die beekjuffers nogal op elkaar lijken. Zeker van wat verder af. En ze vertoeven nogal eens op dezelfde plek; door elkaar heen fladderend dan wel zittend. Dat helpt allemaal niet. Dus daarom sta ik hier in de beek, in de korte broek en met het water tot over de knieën. Om zo dichtbij mogelijk te komen. Iberische beekjuffers lijken het meest op weidebeekjuffers, maar vooral mannetjes zijn goed uit elkaar te houden doordat het blauw in de vleugels helemaal tot aan de vleugeltop doorloopt. Van de Iberische dus. Deze plek lijkt me een prima plek voor beekjuffers en qua tijd maak ik zeker kans op de koperen beekjuffer en met een beetje mazzel zie ik de Iberische ook. En het is heerlijk rustig. Ik hou daarvan, in mijn eentje in de natuur. Ik word niet gestoord, ik hoef nergens op te letten of me voor te schamen en kan me volledig op laten gaan in het moment. En dat samen met dit soort wezentjes die, zonder dat ze het doorhebben of erover opscheppen, een waarachtig wonder der natuur zijn. Nou hoor ik nogal niet zo goed, maar ik kan me nu toch niet langer aan de indruk onttrekken dat er achter mij van alles aan de hand is. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van een nogal gezette fransman… In een kano! De verhouding man-kano is niet in balans. Dat zie ik meteen. Niet alleen aan de angst in zijn ogen maar de man moet minstens 120kg wegen. Verrek, hij is niet alleen. Achter hem nog 2 kano’s en om de bocht zie ik er nog 5 aankomen. Ofschoon ik het ‘Herbie-principe’ van Eliyahu Goldratt op zijn waarde weet te schatten (de traagste voorop) word ik van deze groep als zodanig niet erg blij. Voor ik het weet ben ik omringd door een kleine twintigtal kano’s! Tuurlijk, dit is Frankrijk en daarom bevatten sommige kano’s prachtige exemplaren, maar ik kom hier niet voor de dames maar voor de juffers! Daar sta ik dan in deze beek, met mijn camera en kijker, in de korte broek met het water tot boven de knieën. Opgelaten. Enigszins althans. Angst. Zien ze me wel?! Krantenkoppen schieten door mijn hoofd: “Argeloze toerist overvaren door groep onervaren kanoërs”. Als ik voor de zoveelste keer ‘bonjour’ heb teruggeroepen, komt de hele zaak weer tot rust. Ik kijk ze na en zie ineens een “weidebeekjuffer” door het beeld knallen, met het blauw helemaal tot aan de vleugeltop…. Yes! (Oui!) Voor meer verhalen klik hier.