Ik moet vaak aan je denken als ik een grutto zie. Of een tureluur, een kemphaan of een wulp. Het zijn vogels van jouw land, Friesland. Mooie plekken. Veel te zien. Soms niet. Des te meer tijd.
Vandaag zes maanden... Ik kon het niet geloven. Besloot ook het niet te geloven. Zinloos natuurlijk. Wat is, dat is. Kan niet. Mag niet. De bekende emoties. Je bent er dus gewoon niet meer. En toch…, echt weg ben je nooit. Jij niet. Jullie niet.
Vandaag zes maanden... Ik kon het niet geloven. Besloot ook het niet te geloven. Zinloos natuurlijk. Wat is, dat is. Kan niet. Mag niet. De bekende emoties. Je bent er dus gewoon niet meer. En toch…, echt weg ben je nooit. Jij niet. Jullie niet.
Mijn eerste herinnering. Nog geen week binnen en samen naar de bergen. Jouw idee. De nieuwe machines beoordelen, beter maken en ondertussen kennismaken. Of was het andersom? Maakt niet uit. Reizen, werken, hotel, de Bar im Keller... Vanaf dat moment wist ik wie je was en wat ik aan je had. Later met jullie twee mee naar België. Jullie, zo’n team. En meer.
Ik probeer je niet in woorden te vatten. Woorden doen je nauwelijks recht. Ieder woord lijkt te leeg of teveel.
Nu sta ik hier. Aan de rand van de kolk. Onze kolk. In mijn land, Gelderland. En geniet van een zestal grutto's… Zes, en ze zijn hier. Komen op bezoek, zes maanden later. Voor even. Onderweg naar het zuiden. Ik zal ze missen. Jou. Maar ik weet dat ze hier waren. Jij.