Mist op de Vuursteenberg

De mist hangt laag en op sommige plekken los van het veld. De heide doet z'n best paars te wezen, maar komt nauwelijks boven het grijs van de nevel en het goud van de zon uit. Overal spinnenwebben. Ik maan mezelf tot rust. Foto's maken is prima, maar ik wil vooral genieten van dit moment, van deze plek. Als ik van het pad af ga passeert een hardloper mij. Even verder wordt hij opgeslokt door de mist en ben ik weer alleen.  Ik leg mijn fiets achter een boom.

De zon wordt feller en de kleuren nog magischer. Het eerste veld is leeg en ik probeer het in een foto te vangen. Valt nog niet mee. Ik loop het veld in en maak een paar foto's van spinnenwebben, hangende takken, de dode boom en kom steeds dichterbij de groep bomen waar ik wezen wil. Met de schapen. Sommige zijn nieuwsgierig naar me en kijken me aan. Een groep van zo'n 15-20 dieren. Schat ik. Tellen doe ik ze niet. Wat is het hier prachtig. Klik-klik. Ik loop tussen de dieren door naar de overkant. Ik zie een prachtig groot web aan de afrastering hangen. De spinnen slapen allemaal nog. De mist trekt langzaam op. Ik zuig alles hier in mij op. Als ik terugloop kuiert een van de schapen rustig achter me aan. Ik kijk nog een keer om. Het is gelukt!