Helemaal ruk -

Nu zie ik ook een paar zwarte mezen. Een stukje kleiner dan andere 2 mezen. Op een boom iets verderop zit een grote bonte specht. De rode vlek in de nek verklapt dat het een mannetje is. Vlakbij nu een boomklever en een pootjebadende roodborst. Terwijl een merel besluit een duik te nemen, zie ik achter hem een stuk of 3-4 lichte mezen aankomen. Steeds een paar bomen dichterbij. Hé leuk; matkoppen! Of eh...glanskoppen. De zang onderscheidt die twee duidelijk, maar dat helpt mij niet. En dan ineens..

...stappen een man een vrouw de hut in. Allebei een flinke camera en fototas. Ze vallen met de deur in huis, goedemorgen en of ik al gevoerd heb. Ik denk en zeg "wat?". De vrouw herhaalt "Heeft u al gevoerd?". "Eh, nou nee". Hoezo gevoerd denk ik nog, maar de vrouw ritst met veel kabaal haar rugzak open. Buiten schiet alles opgeschrikt weg. Zakken met zaad, doppinda's en zelfs een pot pindakaas liggen ineens op het bankje in de hut. Kordaat stapt ze naar buiten en begint de hele plek voor de hut vol te leggen met al dat voer. Als ze na 10 minuten tevreden haar werk aanschouwd heeft, stapt ze weer de hut binnen. Zo! De 2 brengen hun imposante camera's in stelling.

En wat er dan gebeurt... Ik weet niet wat ik meemaak. De pimpelmezen vlogen haar al om de oren toen ze buiten stond, maar nu storten alle vogels zich op het voer dat 2 centimeter hoog rondom de waterbak ligt. De camera's klikken aan een stuk door. Uiteraard schiet ook ik nog wat plaatjes, maar de lol is eraf. Ik vind dit he-le-maal ruk. Een hut is al een soort compromis, maar dit heeft nu toch helemaal niks meer met geduld en je laten verrassen te maken?! Ruim drie kwartier heb ik hier in mijn eentje kunnen zitten. Speuren, genieten en zo nu en dan een foto. Wat er nu gebeurt is niet okay. Vind ik. Ik pak m'n spullen. Met een "een fijne dag nog" loop ik de hut uit, het bos weer in. Een ervaring "rijker".